او می‌گوید: «من شش سال است که به اینجا می‌آیم. هر آخر هفته، معمولاً جمعه‌ها، برای چای می‌آییم و تا ساعت دو یا سه صبح می‌مانیم».
دوستش، یک فرد جوان‌تر که علاقه چندانی به این گفت‌وگو ندارد، دانشجو است و حدود یک ماه پیش از بمبئی هند، به دبی آمده است. جیوتی می‌گوید: «من همه چای‌خانه‌های دور و اطراف را به او نشان داده‌ام».
وقتی از او می‌پرسم که چرا به مدت شش سال هر آخر هفته به سراغ اینجا می‌آيند پاسخ ساده‌ای می‌دهد: «چیز خاصی نیست. فقط حرف می‌زنیم، گپ می‌زنیم، از حال هم باخبر می‌شویم. واقعاً منتظر این زمان هستیم».
اینکه چطور یک فنجان کوچک چای شیرین به نمادی از همبستگی اجتماعی در امارات تبدیل شد، کمی مرموز است، اما در عین حال کاملاً واضح به نظر می‌رسد – منشأ این نوشیدنی به شما می‌گوید که چرا فرهنگ چای در این کشور اینقدر رایج و جا افتاده است.
در حافظه نزدیک و دور من، یک فنجان چای و تعاملات اجتماعی همیشه همراه هم بوده‌اند – از یک ملاقات کاری سریع گرفته تا گفت‌وگوی دوستانه یا لحظاتی تنهایی، به نوعی، همیشه یک نوشیدنی داغ بخشی از این ماجرا بوده است، یک فنجان ماسالا چای که ما را از درون گرم می‌کند و گفت‌وگوهایمان را رنگین‌تر می‌کند.
این نوشیدنی لطیف سال‌ها پیش با مهاجران جنوب آسیا به اینجا آمد و به بخش جدایی‌ناپذیری از بافت اجتماعی تبدیل شد. دور از وطن، در سرزمینی بیگانه با سرگرمی‌های کم، این مهاجران جامعه‌ای بر پایه این فعالیت مشترک ساختند.
امروزه، کرک چای که از واژه‌های هندی کَدَک چای (چای قوی) گرفته شده، در گوشه و کنار امارات یافت می‌شود. این چای در کافه‌های کوچک کنار خیابان ارائه می‌شود، در دستان کارکنانی که به مشتریان پرشمار خدمت می‌کنند – زوج‌هایی که اغلب هنگام شب در ماشین هستند، گروه‌هایی از خانم‌ها و آقایان که در اطراف کافه جمع شده‌اند.
یکی از کارکنان یک کافه جنوب آسیایی می‌گوید: «ما در آخر هفته‌ها حدود ۲۵۰۰ فنجان چای می‌فروشیم. در روزهای هفته هم بین ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ فنجان».
قیمت یک فنجان کرک بین ۱ تا ۲.۵ درهم است، بسته به سادگی کافه. همین دسترسی آسان و قیمت مناسب باعث محبوبیت این چای در میان همه شده است.
چای بهانه‌ای برای پیوندها
دیشیتا و زینت، دو خانم خانه‌دار، می‌گویند: «خانواده‌های ما از طریق چای با هم دوست شدند». وقتی از آنها پرسیدم کجا را بیشتر برای نوشیدن چای دوست دارند، گفتند: «هر جایی که یک فنجان قوی پیدا کنیم!».
